गद्धय कविता - प्रेमदिप तिमी र म

जलिरहेको त्यो हाम्रो |||

प्रेमको दियो 

अनायासै तिमी बाटै

फ्याँकिएका ति बचन

र शब्दका तिखा प्रहार

र तिम्रै अनुपस्थितिले

दिएको त्यो चिसा चिसा रातहरु |||

त्यसैमा

त्यो हिमाली हावाको

तेज बेगले कतै निभ्ने पो होकी ?

यस्तै डर र त्रासमा

त्रसित छु प्रिय

किनकी 

तिमी मेरो समिपै भएपनि |||

म आफुले आफुलाई नै

नितान्त एक्लो पाएको छु

यो उजाड खाडीमा

प्रचण्ड गर्मीले तन

तातिए पनी

तर मेरो मन चिसा चिसा छन् ||| 

त्यसैले प्रिय

आउ मेरो नजिक

हाम्रो त्यो जलिरहेको

प्रेमको दियोलाई

तिम्रै न्यानो साथ र पारिलो रातको ||

एक अपरिहार्य खाँचो छ

आशा छ मेरी प्रिय

तिमी मेरो चाहना

बिश्वास र भरोसाको कदर गर्नेछौ |||

रोशन भट्ट

दोहा-कतार

१७-०४-२०१२